خارج شدن از کنترل: تورم نمرات در دانشگاه های آمریکا یک مشکل واقعی است، اما اقدامات کمی برای رفع آن انجام شده است. آمار شگفت انگیز است. میانگین معدل در دانشگاه های معتبری مانند هاروارد از 2.6 در سال 1950 به 3.8 امروز افزایش یافته است. در سال 2023، 80 درصد کل نمرات در دانشگاه ییل A یا A- بودند.
یکی از وال استریت ژورنال که توسط یاشا مونک، دانشمند علوم سیاسی آلمانی-آمریکایی نوشته شده است، استدلال می کند که مسئله اصلی در اینجا این است که دانشگاه ها به دلیل هزینه های شهریه در حال افزایش، به طور فزاینده ای دانشجویان را به عنوان «مشتریان ارزشمند» می بینند. بنابراین خواسته ها و سبک زندگی آنها را برآورده می کند. با دادن مجموعه ای از امتیازات عالی به مشتریان خشنود کردن آنها آسان است.
علاوه بر این، مونک اشاره می کند که برخی از اساتید از اعمال قدرت بر دانشجویان به عنوان ارزیاب ناراحت شده اند. او خاطرنشان می کند که فرهنگ «مدنی» و «ترس بیشتر از توهین» در ایالات متحده بازخورد انتقادی را منع می کند. این پویایی بسیار متفاوت از آنچه در انگلستان حاکم بود، جایی که مونک در آن تدریس می کرد. او می‌گوید معلمان آنجا تشویق شدند تا ارزیابی‌های دانش‌آموزان را به‌عنوان «کوکی‌های اورئو مسموم» ارائه کنند، جایی که انتقاد هنوز وجود داشت، به جز اینکه به‌طور هوشمندانه بین لایه‌های شکلات (ستایش) قرار می‌گرفتند.
مونک ادعا می کند که روش آمریکایی انجام کارها، کل سیستم ارزیابی را بی معنا کرده است. همه یک “A” دریافت می کنند و دانش آموزان دیگر قادر به ارزیابی عملکرد واقعی خود نیستند.
وی افزود: «سیستم ارزیابی فعلی کودکان متوسطی را که از خانواده‌های باثبات می‌آیند، نسبت به کودکان تیزهوشی که از زمینه‌های با ثبات کمتری هستند، ترجیح می‌دهد.»
کارفرمایان همچنین قادر به انتخاب نامزدهای مناسب نیستند که می تواند کمبود استعداد در فناوری را تشدید کند. علاوه بر این، تقریباً 60 درصد از متقاضیان جوان اکنون از هوش مصنوعی مولد برای ارسال درخواست های شغلی استفاده می کنند. این یک دستور العمل برای فاجعه است.
به عنوان یک راه حل ممکن، مونک نمونه ای از هاروی منسفیلد، استاد اخیرا بازنشسته هاروارد را ذکر می کند، که با دادن نمره های «واقعی» و «کنایه آمیز» به دانشجویان با این مسئله مقابله کرد – اولی بر اساس معیارهای سختگیرانه، دومی منحرف شده با استانداردهای دانشگاه. اما راه حل های جایگزین مانند این کافی نیست. راه حل فوری این است که استانداردهای معنادار را بازیابی کنید – درجه بندی بر روی یک منحنی دقیق، محدود کردن نمرات بالا، یا اتخاذ سیستم های ارزیابی دقیق تر.
این فلسفه با نظر دیگری که سال گذشته توسط تیم دوناهو در نیویورک تایمز نوشته شد، مطابقت دارد که در آن او از اساتید خواسته بود که از حرف “ب” بیشتر در مقالات دانشگاهی استفاده کنند، زیرا این امر باعث می شود که دانشجو اصلاحات لازم را انجام دهد و متوجه شود. پتانسیل واقعی مقاله به جای دادن یک “مرگ به راحتی”. با این حال، مونک اشاره می‌کند که دانشگاه‌هایی که اصلاحات غیرمحبوب را اتخاذ می‌کنند ممکن است در خطر سقوط در رتبه‌بندی باشند.
پیشنهاد رادیکال او این است که از آنجایی که سیستم ارزیابی تبدیل به یک “حرفه” جبران ناپذیر شده است، دانشگاه ها باید نمره گذاری را به طور کامل به نفع یک سیستم قبولی/شکست لغو کنند. برخی از مدارس تحصیلات تکمیلی نخبه قبلاً این تغییر را ایجاد کرده اند. مونک نتیجه می‌گیرد که حذف کامل درجه‌بندی ممکن است «کمترین گزینه بد» باشد تا زمانی که روز روشن‌تری فرا رسد که دانشگاه‌ها اراده شروع دوباره با ارزیابی‌های صادقانه را پیدا کنند.
اعتبار عکس: کارولین کوهلر