در متن: ابر اورت ساختاری ابر مانند است که دانشمندان بر این باورند که منظومه شمسی را احاطه کرده است و اساساً مانند بیرونی ترین حد تأثیر گرانشی خورشید در کهکشان راه شیری رفتار می کند. این ساختار ابر مانند عمدتاً از زباله های یخی تشکیل شده است که منظومه شمسی را با دنباله دارهای دوره طولانی خود پر می کند، اما همچنین می تواند میزبان سیاره ای غول پیکر و ناشناخته باشد.
بنابراین، سیاره غول پیکر ناشناخته در لبه منظومه شمسی احتمالاً می تواند یک سیاره فراخورشیدی سرگردان باشد که پس از تشکیل منظومه شمسی توسط تأثیر گرانشی خورشید دستگیر شده است.
این مطالعه میگوید کسر تخمینی سیارات پرتابشده که در ابرهای اورت به دام افتادهاند، از 1 تا 10 درصد است، که بستگی به توزیع اولیه جرم سیارهای در طول ایجاد منظومه دارد. اگر ناپایداری دینامیکی منظومه شمسی «پس از انحلال خوشه تولد اتفاق بیفتد»، این مطالعه ادامه میدهد، احتمال 7 درصد وجود دارد که یک غول یخی در ابر اورت خورشید اسیر شود.
ابر اورت خورشید را در فواصل 2000 تا 200000 واحد نجومی یا 0.03 تا 3.2 سال نوری احاطه کرده است، که به این معنی است که کشش گرانشی فوق الذکر در مقایسه با آنچه که هشت سیاره (تایید شده) در منظومه شمسی را در جای خود نگه می دارد، بسیار ضعیف است.