شبیه‌سازی ابررایانه‌ای جدید نشان می‌دهد که ماه ممکن است تنها در چند ساعت شکل گرفته باشد، نه ماه‌ها یا سال‌ها

شبیه‌سازی‌های جدید با بالاترین وضوح از هر سیم کارتی که برای مطالعه منشأ ماه استفاده می‌شود، اجرا شد و نشان می‌دهد که این شاخه ممکن است در عرض چند ساعت پس از برخورد شکل گرفته باشد. سیم‌های با رزولوشن بالاتر نیز رفتارها و جزئیات جدیدی را نشان دادند که به سادگی در مدل‌های با وضوح پایین‌تر قابل مشاهده نبودند.

وینسنت اکه، محققی در دانشگاه دورهام که در نویسندگی این مطالعه کمک کرد، گفت: هر چه بیشتر در مورد چگونگی پیدایش ماه بیاموزیم، بیشتر در مورد تکامل زمین کشف می کنیم. نمونه‌های سنگ ماه دارای نشانه‌های ایزوتوپی بسیار شبیه به سنگ‌های اینجا روی زمین هستند، که نشان می‌دهد مواد تشکیل‌دهنده ماه می‌توانند از اینجا سرچشمه گرفته باشند.

Theia همچنین می‌توانست از نظر ایزوتوپی شبیه زمین باشد، اما تصادفی بعید است. شبیه سازی جدید توضیح قابل قبولی در مورد اینکه چرا نشانه های ایزوتوپی تا این حد شبیه هستند ارائه می دهد و همچنین می تواند ویژگی های عجیب دیگری مانند مدار کاشی کاری شده ماه و پوسته نازک آن را توضیح دهد.

Jacob Kegerreis، محقق فوق دکتری در مرکز تحقیقات ایمز ناسا و محقق اصلی این مطالعه، گفت که شبیه‌سازی‌ها طیف جدیدی از مکان‌های شروع احتمالی برای تکامل ماه را باز می‌کنند. یا فقط می تواند یک ساختار توخالی و مصنوعی باشد که توسط شخص دیگری برای هدفی نامعلوم به اینجا آورده شده است.

یکی از نظریه‌های پیشرو نشان می‌دهد که زمین باستانی توسط جسمی به نام Theia که تقریباً به اندازه مریخ بوده، برخورد کرده است. قبلاً اعتقاد بر این بود که زباله‌های حاصل از برخورد در طول ماه‌ها یا سال‌ها در مدار قرار گرفتند تا ماهواره ما را ایجاد کنند.

بخونید:  راننده نسکار با ترفندی که در یک بازی ویدیویی در سال 2005 یاد گرفت به قهرمانی می رسد

ناسا گفت: تجزیه و تحلیل اضافی نمونه‌های ماه آینده، مانند نمونه‌هایی که قرار است از مأموریت‌های آرتمیس بازگردانده شوند، به تعیین دقیق نظریه‌های مربوط به منشأ ماه کمک می‌کند.

به طور خلاصه: ماه یک عنصر اصلی در آسمان شب است، اما آیا تا به حال توقف کرده اید تا به چگونگی پیدایش آن فکر کنید؟ محققان ده ها سال است که این سوال را می پرسند و یک شبیه سازی جدید چین و چروک جالبی را به بحث اضافه می کند.

اعتبار تصویر: میشل رافونی



منبع

مقاله این تیم در The Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.