ناسا و دارپا با اتم ها بازی می کنند و مشتاق هستند که نتایج را به دنیا نشان دهند. آژانس تحقیق و توسعه نظامی ایالات متحده با یک شرکت پیمانکاری کار خواهد کرد که در هفته های آینده با کل بودجه مورد انتظار صدها میلیون دلار انتخاب خواهد شد.
به گفته پام ملروی، معاون ناسا و فضانورد سابق، “اگر ما سفرهای سریع تری برای انسان داشته باشیم، سفرهای امن تری هستند.” دارپا در حال حاضر روی یک برنامه فضایی با انرژی هسته ای کار می کند و ناسا هم اکنون در آن مشارکت دارد. این آژانس فضایی تنها برای سال مالی 2023 بودجه 110 میلیون دلاری ارائه خواهد کرد.
این دو آژانس آمریکایی می‌خواهند یک موتور فضاپیما مبتنی بر شکافت هسته‌ای را توسعه دهند و آزمایش کنند، فناوری که ناسا برای دهه‌ها از آن برای تأمین نیروی جسورانه‌ترین مأموریت‌های اکتشافی مانند کاوشگرهای دوقلوی وویجر و آزمایشگاه علوم مریخ استفاده کرده است. اینها همه مأموریت های بدون سرنشین بودند. استفاده از انرژی هسته ای برای یک مأموریت مبتنی بر خدمه هنوز یک قلمرو ناشناخته است.
ناسا چندین دهه است که در حال مطالعه پیشرانه هسته ای برای اکتشاف فضایی است و شکافت هسته ای را به عنوان جایگزینی بالقوه برای موتورهای موشکی معمولی مبتنی بر شیمیایی نشان می دهد. شکافت هسته ای، که انرژی حرارتی را برای تبدیل یک پیشرانه هیدروژنی به نیروی رانش لازم برای حرکت فضاپیما به جلو تولید می کند، بسیار کارآمدتر از پیشرانه های سنتی است.
آینده نگر: ناسا در حال همکاری با دارپا برای توسعه یک موتور جدید مبتنی بر شکافت برای فضاپیماهای نسل بعدی است. آژانس فضایی می خواهد نمونه اولیه را تا سال 2027 آزمایش کند تا بتوان از این فناوری برای سفرهای آینده انسان به اعماق فضا و مریخ استفاده کرد.
دو سال پیش، دارپا مقداری بودجه به جنرال اتمیکس، لاکهید مارتین و بلو اوریجین برای طراحی یک راکتور هسته ای برای یک فضاپیما اعطا کرد. در ماه مارس، آژانس ایالات متحده شرکتی را که وظیفه ساخت رآکتور مذکور را بر عهده دارد، انتخاب خواهد کرد. دارپا می خواهد به جای اکتشاف فضایی از موتور جدید برای جابجایی ماهواره ها در اطراف ماه به عنوان بخشی از ابتکار نیروی فضایی ایالات متحده استفاده کند.
مهندسان ناسا می گویند که با این موتور فرضی هسته ای، سفر انسان از زمین به مریخ به جای ۹ ماه تخمین زده شده برای یک موتور شیمیایی، چهار ماه طول می کشد. سفرهای کوتاه مدت زمان قرار گرفتن فضانوردان در معرض تشعشعات خطرناک فضای اعماق را تا حد زیادی کاهش می دهد و همچنین به منابع و غذای کمتری نیاز دارد.