چگونه هالیوود با فناوری پیری زدایی قفل چشمه جوانی را باز می کند

پیری یک بازیگر از روزگار پروتز و کلاه گیس راه طولانی را طی کرده است. این به طور قابل توجهی در صحنه کرت راسل در دومین فیلم نگهبانان کهکشان دیده شد. ظاهر جوان شده او آنقدر باورپذیر بود که بینندگان حتی متوجه نشدند که CGI است. برخی دیگر تا حدودی در تلاش خود شکست خورده اند، مانند آل پاچینو و رابرت دنیرو در فیلم مرد ایرلندی اثر مارتین اسکورسیزی، جایی که پیری در نهایت باعث حواس پرتی بسیاری از مخاطبان شد.

هریسون فورد، هنرپیشه هالیوود، برای بازی در فیلم آینده، ایندیانا جونز و شماره گیری سرنوشت، دستخوش تغییرات دیجیتالی شده است. او تنها مجری نیست که با کمک هوش مصنوعی یک تغییر دیجیتال دریافت کرده است. در اینجا، فیلمی از رابرت زمکیس، تام هنکس، رابین رایت و دیگر بازیگران را در نقش نسخه‌های جوان‌تر خود بازی می‌کنند.

شخصیت هایی که روی پرده می بینیم معمولاً به قوانین مکان و زمان پایبند هستند. به عنوان مثال، وقتی کارگردانی می خواهد صحنه ای از دوران کودکی قهرمان داستان را نشان دهد، معمولاً بازیگر کودکی را انتخاب می کند که شبیه به نسخه بزرگسال شخصیت است. اما اگر یک شخصیت بزرگسال نیاز داشته باشد که مانند دوران جوانی خود ظاهر شود چه؟ اینجاست که فناوری پیری زدایی وارد عمل می شود.

قابل ذکر است، تا یک نقطه خاص، هنرمندان گریم مسئول تمام تغییر چهره های بازیگر بودند. یکی از اولین فناوری هایی که امکان تغییر سن بازیگر را فراهم کرد، لوازم آرایش بود. فیلم‌ها قبلاً بر روی فیلم‌های دانه‌دار ساخته می‌شدند که به پنهان کردن حقه‌های آرایش کمک می‌کرد. تماشاگر نمی‌توانست جزئیات ظریف چهره یک بازیگر را در فیلم‌های قدیمی تشخیص دهد زیرا سطح وضوح پایین‌تر بود. اما گریم با فیلمسازی دیجیتال و با وضوح بالا دیگر گزینه ای نیست.

وقتی بازیگران پیر شده در فیلم‌ها را می‌بینید، معمولاً نتیجه برخی انیمیشن‌ها و جلوه‌های بصری شدید CGI را می‌بینید. بازیگران با نشانگرهای کوچکی که به چهره‌شان چسبانده شده است فیلم می‌گیرند تا ظاهری واقع‌گرایانه و پیر شده ایجاد کنند. این به ویراستاران اجازه می‌دهد تا یک نسخه سه بعدی از سر ایجاد کنند که سپس با حرکات سر بازیگر هماهنگ می‌شود. در نهایت، «لکه‌هایی» از ابری از نقاط به پوسته تصویر اصلی اضافه می‌شوند تا ظاهری جوان‌تر به آن ببخشند.