هریسون فورد، هنرپیشه هالیوود، برای بازی در فیلم آینده، ایندیانا جونز و شماره گیری سرنوشت، دستخوش تغییرات دیجیتالی شده است. او تنها مجری نیست که با کمک هوش مصنوعی یک تغییر دیجیتال دریافت کرده است. در اینجا، فیلمی از رابرت زمکیس، تام هنکس، رابین رایت و دیگر بازیگران را در نقش نسخه‌های جوان‌تر خود بازی می‌کنند.
چرا مهم است: یکی از مهم ترین تغییراتی که هالیوود شاهد آن هستیم، افزایش استفاده از فناوری پیری زدایی است. این امر می‌تواند بازیگران را در صفحه نمایش بسیار جوان‌تر نشان دهد، تا جایی که می‌توانند شخصیت‌هایی را چندین دهه جوان‌تر از خودشان بازی کنند. این تغییر نه تنها نحوه ساخت فیلم ها، بلکه نحوه انتخاب بازیگران را نیز تغییر می دهد. علاوه بر این، می تواند به ایجاد داستانی باورپذیرتر و جذاب تر برای مخاطب کمک کند.
وقتی بازیگران پیر شده در فیلم‌ها را می‌بینید، معمولاً نتیجه برخی انیمیشن‌ها و جلوه‌های بصری شدید CGI را می‌بینید. بازیگران با نشانگرهای کوچکی که به چهره‌شان چسبانده شده است فیلم می‌گیرند تا ظاهری واقع‌گرایانه و پیر شده ایجاد کنند. این به ویراستاران اجازه می‌دهد تا یک نسخه سه بعدی از سر ایجاد کنند که سپس با حرکات سر بازیگر هماهنگ می‌شود. در نهایت، «لکه‌هایی» از ابری از نقاط به پوسته تصویر اصلی اضافه می‌شوند تا ظاهری جوان‌تر به آن ببخشند.
در حال حاضر، فناوری پیری زدایی هنوز بسیار گران است. فقط استودیوهای بزرگ هالیوود می توانند از آن استفاده کنند. یک مدل هد دیجیتال تقریباً یک میلیون دلار قیمت دارد و هر فریم با انیمیشن آن بسته به پیچیدگی آن می تواند بین سی تا صد هزار دلار هزینه داشته باشد.
منبع
پیری یک بازیگر از روزگار پروتز و کلاه گیس راه طولانی را طی کرده است. این به طور قابل توجهی در صحنه کرت راسل در دومین فیلم نگهبانان کهکشان دیده شد. ظاهر جوان شده او آنقدر باورپذیر بود که بینندگان حتی متوجه نشدند که CGI است. برخی دیگر تا حدودی در تلاش خود شکست خورده اند، مانند آل پاچینو و رابرت دنیرو در فیلم مرد ایرلندی اثر مارتین اسکورسیزی، جایی که پیری در نهایت باعث حواس پرتی بسیاری از مخاطبان شد.
شخصیت هایی که روی پرده می بینیم معمولاً به قوانین مکان و زمان پایبند هستند. به عنوان مثال، وقتی کارگردانی می خواهد صحنه ای از دوران کودکی قهرمان داستان را نشان دهد، معمولاً بازیگر کودکی را انتخاب می کند که شبیه به نسخه بزرگسال شخصیت است. اما اگر یک شخصیت بزرگسال نیاز داشته باشد که مانند دوران جوانی خود ظاهر شود چه؟ اینجاست که فناوری پیری زدایی وارد عمل می شود.
قابل ذکر است، تا یک نقطه خاص، هنرمندان گریم مسئول تمام تغییر چهره های بازیگر بودند. یکی از اولین فناوری هایی که امکان تغییر سن بازیگر را فراهم کرد، لوازم آرایش بود. فیلم‌ها قبلاً بر روی فیلم‌های دانه‌دار ساخته می‌شدند که به پنهان کردن حقه‌های آرایش کمک می‌کرد. تماشاگر نمی‌توانست جزئیات ظریف چهره یک بازیگر را در فیلم‌های قدیمی تشخیص دهد زیرا سطح وضوح پایین‌تر بود. اما گریم با فیلمسازی دیجیتال و با وضوح بالا دیگر گزینه ای نیست.
پیری زدایی تاکنون با بررسی های متفاوتی مواجه شده است. برخی معتقدند که پیر شدن هریسون فورد به جای انتخاب بازیگر متفاوت در یکی از نقش‌های نمادین او ترجیح داده می‌شود، برخی دیگر معتقدند هیچ توجیهی وجود ندارد که فردی 80 ساله باشد و در عین حال به نظر برسد در 40 سالگی است.