به لطف JWST، تیم ادینبورگ توانست تأیید کند که GS-9209 تشکیل ستاره‌های جدید را متوقف کرده است، زیرا اکنون مجموعاً میزبان جرمی از 40 میلیارد خورشید است – که تقریباً معادل جرم تخمینی موجود در کهکشان راه شیری است. مقصر اصلی اختلال در شکل‌گیری ستاره، سیاهچاله بسیار پرجرم در مرکز GS-9209 است که پنج برابر بزرگتر از تعداد ستاره‌های کهکشان میزبانش است.
محققان بریتانیایی توضیح دادند که این واقعیت که سیاهچاله GS-9209 بسیار عظیم است به این معنی است که “باید در گذشته بسیار فعال بوده است.” تمام انرژی ساطع شده در طول فرآیند برافزایش باید به طور جدی “کل کهکشان” را مختل کرده باشد و مانع از سقوط گاز برای تشکیل ستاره های جدید شود.
بر اساس مطالعه ای که در Nature منتشر شده است، GS-9209 یک “کهکشان ساکن عظیم” است که JWST در سال های اولیه (میلیاردها) خود رصد کرده است و به اخترشناسان توانایی ترسیم تاریخچه آن را با جزئیات می دهد. دانشمندان گفتند که GS-9209 تنها 800 میلیون سال پس از انفجار بزرگ به اندازه کهکشان راه شیری ستارگان تشکیل داد، حتی اگر اندازه آن یک دهم کهکشان خودمان باشد.
به لطف تلسکوپ فضایی جیمز وب، دانشمندان اکنون می توانند مشاهدات دقیقی را انجام دهند که قبلاً ممکن نبود. رصدخانه NASA-ESA قبلاً نشان داده است که چگونه کهکشان ها “بزرگتر و زودتر” از حد انتظار در میلیارد سال اول جهان پس از انفجار بزرگ رشد می کردند.
