مطالعات قبلی قبلاً نشان می‌داد که نوآوری علمی در دهه‌های اخیر کند شده است، اما کار جدید فانک و همکارانش از رویکرد داده‌محور پیروی می‌کند و به این روند نگاه می‌کند. یان یین، دانشمند علوم اجتماعی محاسباتی در دانشگاه نورث وسترن در اوانستون، ایلینویز، تأکید می کند که چگونه اختلال ذاتا خوب نیست، و علم افزایشی لزوماً بد نیست.
این مطالعه همچنین رایج‌ترین افعال استفاده شده در دست‌نوشته‌ها را در نظر گرفت و نشان داد که چگونه کلماتی که آفرینش یا اکتشاف بنیادی را برمی‌انگیزد (“تولید”، “تعیین کردن” و غیره) در دهه 1950 بیشتر از دهه 2010 استفاده می‌شدند. در سال‌های اخیر، محققان کلماتی را ترجیح می‌دهند که پیشرفت تدریجی را برجسته می‌کنند، مانند «بهبود» یا «افزایش».
این مطالعه تفاوت‌های بالقوه در شیوه‌های استناد و سایر عوامل موجود در زمینه‌های تحقیقاتی مختلف و انواع پتنت‌ها را در نظر می‌گیرد و نشان می‌دهد که چگونه کاهش آشکار در اختلال به نظر می‌رسد شامل هر نوع تحقیق و کار علمی می‌شود.
بر اساس مطالعه‌ای که توسط راسل فانک، جامعه‌شناس دانشگاه مینه‌سوتا در مینیاپولیس انجام شد، داده‌ها نشان می‌دهند که سطح «اختلال» در تحقیقات علمی در دهه 2000 نسبت به نیم قرن گذشته بسیار کاهش یافته است.
چرا مهم است: آیا علم زمانی که اختلال ایجاد می کند بهتر است یا زمانی که فقط پیشرفت های تدریجی در دانش قبلی وجود دارد؟ این موضوع در یک مطالعه اخیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و به نظر می رسد که محققان در سال های گذشته به جای تلاش برای ایجاد تحول در همه چیز، صرف بهبود اوضاع کرده اند.
محققان از داده‌های استنادی برای محاسبه معیار جدیدی از اختلال استفاده کردند که آن را “شاخص CD” نامیدند، با مقادیری از -1 (کمترین اختلال کار) تا 1 (بیشترین اختلال). این مطالعه ادعا می کند که میانگین شاخص CD بین سال های 1945 تا 2010 بیش از 90 درصد و بین سال های 1980 تا 2010 بیش از 78 درصد کاهش یافته است.
فانک و همکارانش بر روی داده‌های استنادی برگرفته از 45 میلیون نسخه خطی و 3.9 میلیون پتنت که بین سال‌های 1976 تا 2010 منتشر شده بودند، تمرکز کردند. نویسندگان گفتند که اگر مطالعه‌ای بسیار مخرب بود، تحقیقات بعدی کمتر احتمال دارد که به منابع مطالعه استناد کنند. خود مطالعه را ذکر کنید
در مورد دلایل کاهش شاخص مخرب در تحقیقات علمی، این مطالعه هنوز پاسخ قطعی ارائه نمی دهد. توضیحات بالقوه شامل تعداد بسیار بیشتری از محققانی است که امروزه در مقایسه با دهه 1940 کار می‌کنند، یا تیم‌های تحقیقاتی بزرگ‌تری که امروزه رایج‌تر هستند و احتمال بیشتری برای تولید علم افزایشی دارند تا مخرب.