ناسا گفت باتری این فضاپیما به نقطه ای رسیده است که دیگر قادر به دریافت دستورات یا جمع آوری داده ها نیست. آژانس فضایی ماهواره را برای یک دوره دو هفته ای رصد می کند و تلاش می کند آن را راه اندازی مجدد کند، اما به نظر خوب نیست.
AIM مدت ماموریت برنامه ریزی شده ای فقط 26 ماه داشت، اما تقریباً 16 سال است که عمدتاً بدون مشکل کار می کند. با این حال، در سال 2019، ناسا متوجه شد که باتری‌های ماهواره شروع به تحلیل می‌کنند، اما هنوز به اندازه کافی کارایی دارند تا به جمع‌آوری مقدار قابل توجهی داده و بازگرداندن آن به زمین ادامه دهند.
هلیکوپتر Ingenuity Mars که همراه با مریخ نورد Perseverance در 18 فوریه 2021 وارد سیاره سرخ شد، برای پرواز فقط پنج بار در یک دوره آزمایشی 30 روزه طراحی شد. ناسا حتی مطمئن نبود که آیا پرواز کنترل شده در مریخ امکان پذیر است یا خیر، اما این فضاپیما تمام انتظارات را نادیده گرفت و تا به امروز 47 بار پرواز کرده است.
خلاصه: به نظر می رسد این پایان خط برای فضاپیمای Aeronomy of Ice in Mesosphere یا AIM ناسا باشد. این ماموریت در 25 آوریل 2007، به عنوان بخشی از برنامه Small Explorer (90 امین ماموریت از سال 1958) آغاز شد. این ماهواره دارای سه ابزار علمی بود که برای مطالعه ابرهای مزوسفری قطبی (PMCs) که در بالای زمین در مناطق قطبی تشکیل می‌شوند، طراحی شده‌اند.
ماهواره در ارتفاع 312 مایلی در مدار قرار گرفت. داده‌های این ماموریت طولانی مدت به دانشمندان کمک کرد تا شکل‌گیری این ابرهای منحصربه‌فرد را که ابرهای شب‌تاب یا شب‌تاب نیز نامیده می‌شوند، درک کنند و در طول سال‌ها در 379 مقاله علمی مورد بررسی قرار گرفت.
سرنوشت کوتاه مدت ماهواره AIM ذکر نشده است، و مشخص نیست که آیا ناسا توانایی بازگرداندن آن به زمین را دارد یا خیر. ابعاد این ماهواره تقریباً 1.4 در 1.1 متر (4 فوت 7 در × 3 فوت 7 اینچ) و وزن 197 کیلوگرم (434 پوند) است. اگر به آن توجه نشود، به فهرست رو به رشد زباله های فضایی که به دور سیاره ما می چرخند اضافه می شود.
ناسا سابقه ساخت سفینه هایی دارد که بسیار بیشتر از مدت زمان ماموریت برنامه ریزی شده آنهاست. به عنوان مثال، کاوشگر InSight تنها دو سال دوام می آورد، اما کمی بیش از چهار سال فعال باقی ماند.