این هنرمند به Designboom گفت که او در ابتدا میخواست بافتهای بسیار دقیقی برای این پروژه بسازد، اما واقعاً دوست داشت که چگونه چوب در مقابل قاب پلاستیکی سفید برجسته است. پوشش شفافی که قسمت های داخلی را نشان می دهد نیز لمس خوبی است.
این یک نگاه اجمالی از آنچه که یک هدست واقعیت مجازی در دوران دهه 90 میتوانست ظاهر شود، در صورت وجود Pi در آن زمان ارائه میدهد.
واقعیت مجازی در دهه 90 وجود داشت، اما کاملاً ابتدایی بود و شامل سخت افزارهای حجیم با قابلیت های بسیار محدود بود. این تنظیم از سال 1992، که دارای یک هدست عظیم بود، کاربر را ملزم می کرد که در حین بازی در یک غلاف مخزن مانند بنشیند.
نینتندو یک سال بعد این سیستم را متوقف کرد و جایگاه خود را به عنوان کمفروشترین کنسول مستقل از غول بازی ژاپنی تثبیت کرد. سگا همچنین در حال کار بر روی یک هدست واقعیت مجازی برای استفاده با جنسیس خود بود، اما در حالی که هنوز در حال توسعه بود، پروژه را لغو کرد.
همانطور که سیستم نمایش استریوسکوپی زیبا است، احتمالاً استفاده از آن چندان راحت نخواهد بود، زیرا به نظر نمی رسد لایه های کافی روی لبه های عینک وجود داشته باشد که با صورت شما تماس برقرار کند. شیار بینی یکاندازه هم چندان مناسب به نظر نمیرسد.
وقتی Virtual Boy نینتندو در سال 1995 آمد، اوضاع کمی بهتر شد، اما نه چندان. سیستم 32 بیتی بسیار باریک تر از تلاش های قبلی بود، اما همچنان کاربران را ملزم می کرد که پشت میز بنشینند تا از آن استفاده کنند. گرافیک وایرفریم آن نیز چیزهای زیادی را به جا گذاشته است.
مطالب مرتبط: واقعیت مجازی سپس: نگاهی به پسر مجازی نینتندو